Het verhaal van Elina
“Sinds mijn derde heb ik diabetes type 1. Ik kan me geen enkele dag herinneren dat ik geen zorgen over mijn gezondheid had. Vroeger had ik een pomp maar toen ik naar de middelbare school ging ben ik teruggegaan naar de pen. Dit gaf me rust, hij was niet zichtbaar op mijn lichaam en ik dacht meer controle over mijn waardes te krijgen.
Elina
“Sinds mijn derde heb ik diabetes type 1. Ik kan me geen enkele dag herinneren dat ik geen zorgen over mijn gezondheid had. Vroeger had ik een pomp maar toen ik naar de middelbare school ging ben ik teruggegaan naar de pen. Dit gaf me rust, hij was niet zichtbaar op mijn lichaam en ik dacht meer controle over mijn waardes te krijgen.
En nu stap ik over op de pomp. Mijn waardes waren te slecht, ik merkte het aan mijn ogen, ik trilde veel en wondjes aan mijn voeten heelden slecht. Ik doe dit om te voorkomen dat mijn gezondheid verder achteruitgaat. Want ik ben pas 20. Maar ik zie er best wel tegenop om de controle en mijn gezondheid in handen van een apparaat te leggen. Ik vind het heel erg spannend! De pomp zal de kwaliteit van mijn leven vast en zeker verbeteren. Dat vertrouwen moet groeien. Maar uiteindelijk is het mijn grote droom om te genezen van diabetes type 1, een toekomst zonder zorgen.”
Misverstanden
Hoewel Elina goed kan omgaan met haar diabetes type 1, merkt ze dat maar weinig mensen weten wat de ziekte precies inhoudt. Vaak denken andere kinderen bijvoorbeeld dat Elina niet kan buitenspelen, omdat dat te veel energie kost. Of dat ze helemaal geen eten met suiker mag eten. Maar daar klopt – gelukkig voor Elina – niets van. “Ik mag hetzelfde doen en eten als andere kinderen”, legt ze uit. “Het enige waarop ik moet letten, is dat mijn glucosewaarde niet te hoog is nadat ik heb gegeten. Daarom bekijk ik na elke maaltijd of snack wat mijn waardes zijn, zodat ik weet of ik mezelf insuline moet geven. Dat zorgt er namelijk voor dat er niet teveel glucose in mijn bloed terechtkomt.”
Een druppel bloed
Elina checkt haar glucosewaarde met behulp van een sensor, die met een pleister aan haar arm is bevestigd. Op haar telefoon kan ze de metingen van de sensor aflezen. Maar soms is de sensor van slag, of is de batterij van haar telefoon leeg. Dan moet ze een druppel bloed prikken, om daarmee haar glucosewaarde te meten in een apparaatje. “Sommige kinderen vinden het eng als ik in mijn vinger prik. ‘Doet dat geen pijn?’, vragen ze me. Ik antwoord dan dat het wel meevalt. Want het is helemaal niet zo erg als het lijkt. Bovendien ben ik er al meer dan twee jaar aan gewend!”
Bonbons snoepen
Als Elina ziet dat haar glucosewaarde te hoog is, geeft ze zichzelf insuline om te compenseren. “Dat zorgt ervoor dat ik niet misselijk word. En dat ik kan eten wat ik wil.” Gelukkig maar, want zoals zoveel kinderen houdt ze enorm van snoepen. Vooral van al het lekkers dat haar ouders maken. “Mijn vader en moeder hebben een patissierzaak”, vertelt ze.
“Ze maken daar taartjes, gebakjes, bonbons, macarons, ijs…. Allemaal lekkere dingen! Soms pak ik stiekem een karamelbonbon, omdat ik die zo lekker vind. Maar mijn moeder houdt me altijd goed in de gaten en zorgt dat ik insuline spuit als dat nodig is.”
Het verhaal van Elina
Positief blijven
Elina is niet de enige met diabetes type 1 die merkt dat er misverstanden over de ziekte bestaan. Het is een veelvoorkomend probleem. Daarom vindt ze het belangrijk om anderen via DON over haar ziekte te vertellen. “Ik wil laten zien hoe erg het is om diabetes type 1 te hebben, maar ik wil ook positieve dingen laten zien. Bijvoorbeeld dat je alles kunt doen wat je wil. Je hebt er alleen een paar apparaatjes voor nodig. En er zijn genoeg ziektes die nog veel erger zijn. Dus ik blijf altijd positief!”